به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، بهبود شکستگی ها شامل ارتباط بین استخوان، عضله، رگ ها و غشای نازکی که سطح خارجی استخوان ها را می پوشاند(پریوستئوم) طی فرایند ترمیم شکستگی است. پریوستئوم حاوی سلول های بنیادی است که به جایگاه آسیب مهاجرت می کنند و به کندروسیت ها و استئوبلاست ها مهاجرت می کند. اطلاعات اندکی در مورد برهمکنش بین سلول های بنیادی پریوستئوم و سلول های استخوانی طی بهبود شکستگی در دست است. با این حال تیمی از محققین در آزمایشگاه ملی لورانس لیورمور در دانشگاه کالیفرنیا دریافته اند که ژن Sostds1 به عنوان یک تنظیم کننده فعالیت سلول های بنیادی پریوستئوم طی ترمیم استخوان عمل می کند. این مطالعه پیشنهاد می کند که Sostds1 نقش مهمی طی خودنوزایی سلول ها و تمایز آن ها بر عهده دارد و ممکن است برای تکوین درمانی جدید برای این شکستگی های صعب العلاج مفید باشد. 

به طور کلی دو نوع استخوان وجود دارد: استخوان قشری که متراکم، سخت و پوسته خارجی اکثر استخوان ها است و دیگری استخوان مشبک یا ترابکولار که به صورت اسفنجی است و در انتهای استخوان های بلند و نزدیک غضروف ها و درون مهره ها یافت می شود. این مطالعه نشان داده است که موش های جهش یافته فاقد Sostds1، به جای این که استخوان ترابکولار بیشتری داشته باشند، اسنخوان های متراکم تر، ضخیم تر و قشری تری دارند که در مقایسه با موش های طبیعی سرعت ترمیم بالاتری در شکستگی ها دارند. علاوه براین، این محققین نشان دادند که سرکوب ژن Sostds1 منجر به القای تکثیر سریع جمعیت سلول های بنیادی و تهاجم آن ها به شکستگی برای مشارکت در ترمیم می شود.

پایان مطلب/